จาก สีฝุ่น

ผมรู้จักพี่ป้องมาตั้งแต่ ม.1 ตอนผมยังออกเสียง ร.เรือ ล.ลิง ไม่ชัด เราเป็นพิธีกรรายการ “จิ๋วแจ๋วเจาะโลก” ด้วยกัน

ความประทับใจแรกต่อพี่ป้องตอนนั้น ไม่มีความคิดอื่นอีกนอกจาก “โห…พี่คนนี้เด็กเรียนสุดๆว่ะ” “ออกเสียง ร.เรือชัดมาก เรายังทำไม่ได้เลย หูย……”

หายกันไปสามสี่ปี ได้เจอกันโดยบังเอิญสัปดาห์ละครั้ง เนื่องจากเรียน รด. ที่เดียวกัน ได้แลกเปลี่ยนความคิดความฝันกันพอสมควร พี่ป้องบอกเสมอว่ารักงานสอน และรักงานเขียน

ความประทับใจที่สองหลังจากได้เจอกันรอบใหม่ นอกจากหน้าผากที่กว้างขึ้นรองรับความรู้ และท้องที่ใหญ่ขึ้นรองรับความหิวแล้ว ผมยังได้รู้จักพี่อายุ 17-18 คนหนึ่งที่มีอุดมการณ์มั่นคง

ผมเชื่อเสมอว่าไม่มีอะไรตื่นเต้นและมีความสุขไปกว่าการรู้ว่าเรารักอะไร และกำลังทำสิ่งนั้นด้วยความสามารถอันเต็มที่ของเรา พี่ป้องแบบอย่างที่ดีของคนที่กำลังเดินตามทางความฝันของตัวเองด้วยความสุข ด้วยความรัก และความมั่นคง

เคยนึกเสียดายแทนคนอื่นๆว่า หน้าที่การงานและความรู้ที่พี่ป้องได้ร่ำเรียนมากลายเป็นข้อจำกัดให้สิ่งที่พี่ป้องนำเสนอโดยมากจะเป็นไปในเชิงวิชาการและการเมือง ซึ่งสิ่งที่คนอื่นได้เห็นและได้อ่านที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของสมอง ความคิด และจิตนาการที่ไม่มีขอบเขตของพี่ป้องเท่านั้น

ผมเลยรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีการรวบรวมความคิดหลากหลายแง่มุมของพี่ป้อง ที่ได้เขียนไว้ใน blog ส่วนตัวเป็นรูปเล่ม อยากให้คนอื่นๆเห็นพี่เขาในมุมที่ผมได้เห็น หวังเป็นอย่างยิ่งว่านี่จะเป็นเพียงแค่หนึ่งในหนังสืออีกหลายเล่มที่กำลังจะตามมา

ยังรออ่านงานของพี่เสมอครับ